Łatwo jest się psem urodzić,
Łatwo jest mieć pieski los,
Trudno jednak wieść to życie,
Gdy się ma tak płaski nos!
Jedni ganią, krytykują,
Inni uwielbiają to,
A ja – mimo że mam duże oczy
– To nie widzę go.
Że nie widzę – to pół biedy,
Że nie czuję go – pal sześć,
Trudno jednak płaskim pyszczkiem z dużej miski jeść!
Więc na srebrze jeść dostaję,
W porcelanie – zdarzy się,
Wszystko płaskie!
– bym jak Cesarz jadłem delektował się.
Kości nigdy nie widziałem,
Bo nie wolno mi ich gryźć,
Nie wspominam o spacerach!
No bo gdzie mam iść?
Mały trawnik – ten przed domem
Chyba już na pamięć znam,
Gdy chcę dalej iść, to krzyczą,
Bym nie chodził tam.
Czemu? – wszakże to daleko,
Mogę przecież zmęczyć się!
Wolą zabrać mnie do domu
– Tam jest wszystko blisko mnie.
Chociaż domu też niedobrze,
Ciągle ktoś tu czegoś chce
„Chodź się wykąp, wysusz, uczesz…”
– Denerwują mnie! Mały jestem – nie nowina,
Więc mnie noszą wciąż na rękach.
Ale o tym, że psem jestem
Nikt już chyba nie pamięta!
Mam co prawda cztery łapy,
Dużą głowę, ogon też,
Jednak ludzie na ulicy
Wciąż pytają :”Czy to pies?”
„Nie, je małpka, jaka śliczna!”
„Nie, to lew jest” – mówi ktoś,
„To pekińczyk!” – ktoś zgaduje.
A ja – mam już tego dość!
Wszak psem jestem z krwi i kości,
Czasem gryzę, szczekam nawet,
Więc pozwólcie mi kochani
W łóżku spać – jak spał mój dziadek!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz